پاییز...

همه می گویند، فصل  زیبای  پاییز....
اما من...
هیچ گاه فصل پاییز را دوست نداشتم. توان تحمل این همه زردی و سردی را همزمان با هم ندارم. در پاییز از همیشه بیشتر از کلاغ های بیچاره بدم می آید.
 دلم بهار میخواهد، سفره هفت سین، بوی مشک عنبری که هر ساله در خانه مادر با بوی رنگ تازه در هم آمیخته و در تمام خانه می پیچد.
دلم برای سبزه هایی که هر ساله کچل! سبز می شوند تنگ شده. چشمانم شوق دیدن سماق های خوشرنگ را دارد که اگر از دستبردهای دخترم در امان بمانند، کنار سکه های طلایی و سمنو با ما سال را نو کنند.
چقدر منتظر آمدنش هستم. منتظر آن آسمان آبی و نور خوش رنگ خورشید و برگهای سبز کوچک، که با اشتیاق بر سر درختان نمایان شده اند. راستی، چقدر صدای گنجشک ها را دوست دارم...
هرگاه ابرهای تیره و ضخیم آسمان را پر می کنند، دل خوشم به این که پشت این پرده خاکستری خورشید می تابد و آسمان آبی ست....آبی، آبی...
بهار قشنگ،  منتظرت هستم............