من و آرزوهایم

محمدمهدی چادر محیا رو پوشیده و کلی از این تغییر هیجان زده شد ه... پشت صحنه این عکس،محیا در حال جیغ زدن که چادرمو از سر داداشی در بیار.........   ...

بالاخره محمدمهدی کوچولو یکساله شد... محیای عزیزم چند روز دیگه چهار ساله میشه... و من .... ای بابا!!!! پیر شدیم رفت...... خدایی خیلی شیطونن...اما شب که میخوابن تبدیل به دو تا فرشته خوشگل میشن..... دیگه این عاطفه مادری ما رو کشته...!       ...

برو شیطان .....راحتم بگذار..... چندی تو من را گول زدی؛ حال میخواهم، خودم ، خودم را گول بزنم...... گاهی تغافل آرامبخش خوبی ست....   ...

در مقابل چشمانم بزرگ می شوید... قد میکشید... و من شاهد شکوفایی تان هستم... گلهای من، زندگی را برایتان بی خزان آرزو می کنم...  بهار 93 ؛ اولین بهار زندگی محمدمهدی کوچولو و چهارمین بهار زندگی محیای عزیزم، در راه است...   ...

همه می گویند، فصل  زیبای  پاییز.... اما من... هیچ گاه فصل پاییز را دوست نداشتم. توان تحمل این همه زردی و سردی را همزمان با هم ندارم. در پاییز از همیشه بیشتر از کلاغ های بیچاره بدم می آید.  دلم بهار میخواهد، سفره هفت سین، بوی مشک عنبری که هر ساله در خانه مادر با بوی رنگ تازه در هم آمیخته و در تمام خانه می پیچد. دلم برای سبزه هایی که هر ساله کچل! سبز می شوند تنگ شده. چشمانم شوق دیدن سماق های خوشرنگ را دارد که اگر از دستبردهای دخترم در امان بمانند، کنار سکه های طلایی و سمنو با ما سال را نو کنند. چقدر منتظر آمدنش هستم. منتظر آن آسمان آبی و نور خوش رنگ خورشید و برگهای سبز کوچک، که با اشتیاق بر سر درختان نمایان شده ا...

هر گاه پای روحم خسته می شود، دمی می نشینم گلهای خشکیده خاطرات را از لای دفتر دلم بیرون می آورم می بویم، می بوسم، سبز می شوم... هنوز شاخه های گل امید شور زندگی دارند...   ...

امان از دست کودک درونم!  گاهی آنقدر مرا در دشت پر قاصدک خاطرات می دواند که هر روز، خسته تر از دیروز، رهسپار آینده می شوم...     ...

و اما بگم از آقا محمدمهدی که داره سه ماهه میشه. بماند که در دوران بارداری به علت مثبت شدن، اونم از نوع کاذب آزمایش غربالگری سندرم دون چی کشیدم... میرم سراغ اصل مطلب. محمدمهدی روز اول ماه مبارک رمضان در بیمارستان بنت الهدی مشهد به دنیا اومد و  ما خیلی با شکوه اومدیم خونه و وقتی دو روز و نیمش بود خیلی با شکوه رفتیم بیمارستان به علت زردی شدیدی که داشت بستریش کردیم! بعد سه چهار روز بالاخره مرخص شد و اومدیم خونه و مجدد زردیش برگشت و دستگاه نور درمانی رو آوردیم خونه و دو سه روز هم توی خونه تحت درمان بود. و اونجا بود که فهمیدیم یه ژن مغلوب ناقلا از چندین نسل عبور کرده و در پسر طفلک من خودی نشون داده. بله گل پسر ما نباید توی عمرش...

سلام محیا و محمدمهدی عزیزم. شما دو تا ازاون دسته بچه ها هستین که به سختی می خوابین. و به راحتی بیدار می شین. منم در کش و قوس این بیدار خوا بی ها دست به تحریف یه شعر زدم. امیدوارم وقتی بزرگ شدین و این شعر رو خوندین خنده به لبتون بیاد و من این روزهای سخت رو فراموش کرده باشم. وقتی که ما میخوابیم                           مامان جونم بیدار ما خواب خوش می بینیم                     &n...

وقتی کودک بودم، بزرگ شدن جایی در آرزوهایم نداشت... دنیای بزرگترها همیشه پر بود از حقیقت های تلخ، خستگی، نا امیدی، رنجش... دنیای کودکی ام را همیشه با خود همراه دارم تا اگر روزی، جایی، دلم گ رفت، روی نیمکت خاطرات شیرینش، غمهایم را به دست فراموشی بسپارم...     ...